آیا ورزش ژیمناستیک و وزنه برداری باعث بی اختیاری ادرار زنان می شود؟

شاید تصور کنید که زنان ورزش‌کار و زنانی که ورزش می‌کنند و سبک زندگی فعال و پر جنب و جوشی دارند توانایی کنترل عضلات بدن خود را دارند و البته این تصور صحیح است. اما در برخی موارد آن‌ها نمی‌توانند به طور کامل مثانه خود را کنترل کنند. مثانه همواره فشارهای مختلفی را به علت فعالیت مداوم بدن تحمل می‌کند، ورزش‌های سنگین مانند دویدن که شامل حرکات تکراری بسیار زیادی است بیشترین فشار را بر مثانه وارد می‌کنند. پریدن نیز می‌تواند یکی از موارد اصلی ابتلا به بی‌اختیاری مثانه باشد.

چه ورزش‌هایی خطر ابتلا به بی‌اختیاری ادرار را در زنان افزایش می‌دهند؟

اطلاعات مفیدی در خصوص ورزش‌هایی که باعث افزایش ریسک ابتلا به بی اختیاری ادرار می‌شوند وجود دارد. همه ورزش‌ها به طور یکسان باعث بروز خطر بی‌اختیاری ادراری نمی‌شوند بلکه برخی از آنها در این فرایند نقش دارند. در این بخش به سه ورزش که بیشترین احتمال ایجاد بی اختیاری ادراری و نشست مثانه را دارند اشاره می‌کنیم:

•  ایروبیک: انجام دادن حرکات تکراری به صورت دائمی در ابتلا به اختیاری نقش دارند.
•  رقص باله: آموزش سنگین و حرکات بسیار گسترده‌ای که در رقص باله دیده می‌شود باعث نشست ادرار و بی‌اختیاری می‌شود.
•  ژیمناستیک: 56 درصد از زنانی که در ژیمناستیک فعالیت دارند دچار بی اختیاری ادرار می‌شوند. ممکن است تصور کنید که انعطاف پذیری بدن اکثر ورزشکاران باعث می‌شود که مثانه و عضلات کف لگن آنها بسیار قوی باشد، اما این مساله همیشه صادق نیست. ژیمناستیک یکی از ورزش‌های سنگین است که با برش‌های بسیار زیاد غیرقابل باور همراه است. هنگامی که ورزشکار به طور مداوم بالا و پائین می‌پرد، مثانه و عضلات کف لگن او به صورت طولانی فشار عظیمی را تحمل می‌کند. به علاوه، چرخش مداوم عضلات باسن منجر به خستگی تحلیل رفتن عضلات می‌شود.
•  وزنه برداری: ممکن است وزنه برداری باعث شود که عضلات کف لگن به درستی کار نکنند.
•  دویدن و پریدن: هنگام دویدن و پریدن فشار بسیار زیادی از طریق شکم بر عضلات مثانه وارد می‌شود که این مساله می‌تواند منجر به بی‌اختیاری شود.

چند نکته که باید زنان ورزشکار در خصوص بی‌اختیاری رعایت کنند

زنان ورزشکاری که دچار بی‌اختیاری ادرار هستند اما در خصوص مراحل بعدی تردید دارند باید به موارد زیر دقت کنند:.

زنان ورزشکار مجبور به ترک ورزش نیستند

یکی از نگرانی‌های اصلی زنان ورزشکاری که از بی اختیاری ادرار رنج می‌برند این است که از اگر به این مساله اقرار کنند ممکن است مجبور باشند تا زمانی که به طور کامل بهبود می‌یابند فعالیت‌های ورزشی خود را قطع کنند. این امر یکی از اشتباهات زنان ورزشکار است معمولا به طور نادرست توسط بیمار درک می‌شود. به طور کلی نیازی به رها کردن ورزش نیست اما ممکن است که از بیمار خواسته شود فعالیت‌های ورزشی خود را سبک کند. پزشکان و متخصصان انجام دادن ورزش‌هایی را توصیه می‌کنند که به تثبیت و تقویت عضلات کف لگن کمک می‌کنند. به عنوان مثال در ورزش یوگا یا دو از وزنه واژِینال استفاده کنند.

زنان ورزشکار باید به پزشک متخصص مراجعه کنند

زنان ورزشکاری که دچار بی‌اختیاری هستند باید به پزشکی مراجعه کنند که در زمینه عضلات کف لگن و داروهای ورزشی که بهترین نتیجه را فراهم می‌کنند تخصص دارد. اکثر پزشکان انجام یک تمرین ورزشی که شامل خم شدن به جلو هنگام دویدن است را پیشنهاد می‌کنند. این تمرین باعث بهبود دامنه حرکات پا و شل شدن شکم می‌شود. ورزشکار باید هنگام دویدن به جای بلعیدن هوا، سعی کند نفس عمیق بکشد. این امر باعث می‌شود فشاری که بر ناحیه لگن وارد می‌شود کاهش یابد.
گاهی اوقات پزشک، بیمار را به فیزیوتراپ زنان یا متخصصی که در زمینه مشکلات کف لگن دارد ارجاع می‌دهد. این متخصصین یک یا چند مورد از اقدامات درمانی زیر را پیشنهاد می‌دهند:

•  تغییر سبک زندگی مانند کاهش وزن، ترک کردن سیگار، مصرف فیبر بیشتر، مصرف مایعات و آب بیشتر را توصیه می‌کنند.
•  مصرف برخی داروها برای شل شدن عضلات مثانه که نقش مهمی در بی اختیاری استرسی ایفا می‌کنند را تجویز می‌کنند.
•  برای تقویت عضلات کف لگن که وظیفه محافظت از مثانه را برعهده دارند، فیزیوتراپی تجویز می‌شود. فیزیوتراپ می‌تواند برنامه ویژه‌ای را برای بیمار طراحی کند که شامل تمرینات ورزشی برای تقویت عضلات کف لگن است. بیوفیدبک درمانی، تحریک الکتریکی، صندلی مگنت از سایر روش‌های مفید برای درمان بی‌اختیاری ادراری هستند که می‌توانند به رفع مشکل بیمار کمک کنند.

برای کسب اطلاعات بیشتر درباره روش‌های درمانی بی اختیاری ادرار اینجا کلیک کنید.